Verslag: Ella Witjes

Ik maak elke maand het verslag van de Algemene Bestuursvergadering van Altis – maar heb nog nooit een marathon vastgelegd. Het verschil is dat ik nu niet alleen toeschouwer en toehoorder ben, maar zelf ook acteer in dit spektakel.

Ruim een jaar geleden werd het idee geboren om met een groep Altis-atleten mee te doen aan één van de 6 major league marathons, Chicago. Zonder veel moeite kwalificeerden we ons, en nu was het dan zover. De meesten van ons arriveerden op woensdag 3 oktober in Chicago. De marathon vond plaats op zondag 7 oktober.

We waren met een groep atleten en supporters uit Amersfoort & omgeving en Amsterdam, gemakshalve op te splitsen in 2 groepen: Altis Masters en Cliniclowns. Dat sommigen tot beide groepen behoren is van ondergeschikt belang. Ons doel was het lopen van of verlenen van support tijdens de marathon van Chicago op zondag 7 oktober 2018, kortweg de Chi-marathon. Daarnaast heeft een aantal van ons meegedaan aan de 5K, die werd gehouden op de dag voorafgaand aan de marathon.

Robert Jan en Rita hadden veel vóórwerk gedaan. Zij inventariseerden wie er geïnteresseerd waren in deelname, regelden de accommodatie en gaven handige tips m.b.t. inschrijving voor de marathon, boeken van de reis en het aanvragen van de benodigde reisdocumenten (visa).

De masters bewoonden een royaal appartement in de wijk Little Italy. Helaas was het, ondanks de 8 slaapkamers, net te klein, waardoor Hans zijn intrek moest nemen in een hotel dicht bij de start van de marathon. De Cliniclowns zaten ook in een hotel, iets verder van de start.

In de groep Altis Masters zouden 9 marathons worden gelopen, bij de Cliniclowns 4. In chronologische volgorde: Angelique, Co, Robert Jan, Mark, Paul, Izaak, Marijn, Han, Leo, Hans, Trix, Ella, Marcel en Karin. De marathonlopers werden bijgestaan door 4 supporters: Christianne, Hubert, Margot en Rita. 5 lopers stonden aan de start van de 5K: Rita, Margot, Hans, Marijn en Mark.

We kwamen voor de Marathon, maar voor het zover was, hebben we ons prima vermaakt in Chicago. Hieronder een selectie:

Cloud Gate

De Cloud Gate is een werk van de Britse kunstenaar Anish Kapoor en is de blikvanger op het AT&T-plein in het Millennium Park in Chicago. Het kunstwerk is gebouwd tussen 2004 en 2006 en wordt ook wel The Bean genoemd. Het kunstwerk bestaat uit 168 roestvrijstalen platen, in de vorm van vloeibaar kwik, en is zo grondig gepolijst, dat geen naden zichtbaar zijn. De afmetingen zijn 10 x 20 x 13 meter en weegt 99.8 ton. In het spiegelend oppervlak is de skyline van Chicago, vervormd en gedraaid, zichtbaar. Het kunstwerk rust op het dak van restaurant Park Gripp. Voordat het kunstwerk werd voltooid moest de draagconstructie worden heroverwogen, om er zeker van te zijn dat het sterk genoeg was om het gewicht te dragen, en er niet tijdens een romantisch etentje plotseling iets naar beneden zou komen. Naast het oogstrelende karakter, is het ook een bron van plezier voor jong en oud. Je houdt niet voor mogelijk hoe de meest serieuze atleten onder ons zich als kleine kinderen hebben vermaakt.

Millennium Park / Crown Fountain

Crown Fountain is ontworpen door de Catalaanse vormgever Jaume Plensa. Het kunstwerk bevindt zich in Grant Park (Millennium Park) en opende in juli 2004. Het bestaat uit 2 torens van 15 meter hoog, waarop digitale video’s worden geprojecteerd – gezichten van mensen – waar op gezette tijden uit de monden als een waterval een stroom water tussen de torens wordt gesproeid.

The Art Institute of Chicago

Het Art Institute heeft een belangrijke collectie (meer dan 260.000 kunstwerken) van het Impressionisme en Post-Impressionisme, Oude meesters, Amerikaanse kunst, Europese en Amerikaanse toegepaste kunst en design, Aziatische kunst en moderne en hedendaagse kunst.

Boottochten lake Michigan / Chicago River

Vanaf de pier een watertaxi nemen naar de stad of een 75 minuten durende Architectuur Cruise doen op Lake Michigan en de Chicago River, met een uitzonderlijk zicht op fraaie bouwwerken zoals Willis Tower en de Lyric Opera.

Architectuur / Wolkenkrabbers, waaronder de Willis Tower

Ooit was deze toren – 1974 tot 1997 – de hoogste van de wereld. Op dit moment staat de Willis Tower met 442 meter op de 17e plaats. Het is (nog) wel de hoogste in Chicago. Waarschijnlijk heeft het ook de langste wachtrij. Co en Ella hebben meer dan 3 uur in de rij gestaan.

College psychiatrie/autisme

Hubert is tijdens een wandeling in onze buurt, de medische faculteit van Chicago binnengestapt, heeft zich uitgegeven als student geneeskunde, en geregeld dat hij op maandag als gast dit college mocht bijwonen.

Verder hebben we veel door de stad geslenterd, de Niké Shop en de Marathon Expo bezocht, onze startnummers en T-shirts opgehaald. Ondanks dat Amerika niet bekend staat om het bereiden van kwalitatieve goede koffie, hebben we vele malen op vele plekken in de stad koffie gedronken. We verplaatsten ons met de metro. Het was heel gemakkelijk: achter Robert Jan aanlopen, kon niet missen. Ons appartement lag tussen The Pink en Blue line.

“Eten” is een belangrijk onderdeel als voorbereiding op de marathon. We hebben ‘uit eten’ afgewisseld met ‘zelf koken’. Op donderdagavond serveerde een nabijgelegen Italiaans restaurant een weliswaar heerlijke, maar erg dure risotto. Gelukkig is de koers van de dollar t.o.v. de euro gunstig. Het eten in het appartement was veel leuker. Het koken onder leiding van chef-kok Angelique was een regelrecht succes. Op vrijdagavond hadden we “full house”, met als gasten Mark, Marijn en Hans. Terwijl de jongens op de bank met hun mobieltjes in de weer waren, stonden de meisjes in de keuken de pasta te bereiden.

Alle kamers in het appartement beschikten over een sleutel van de buitendeur. Als je de sleutel van het appartement niet bij je had, verloren of gewoonweg niet meegenomen, dat kon je altijd m.b.v. een code, het jaartal dat Columbus voet aan wal zette in Amerika, het appartement binnenkomen. Het werkte overigens niet altijd: in de nacht ná de marathon moest Angelique toch om 03:00 haar bed uit, om enkele nachtbrakers binnen te laten. Niet opgelet vroeger op school, of geen aanleg voor geschiedenis?

De dag van de marathon:

We hadden gedurende de weken vooraf de volstrekt onvoorspelbare weersvoorspelling van Chicago gevolgd. Eindelijk was zondag 7 oktober aangebroken. De omstandigheden waren misschien niet 100% maar toch zeker 90% met een temperatuur van rond 15 graden en een miezerregentje. Trix had in Nederland voor iedereen een poncho en handschoentjes gekocht. We waren voorbereid. Iedereen vulde dat op eigen wijze in:

Izaak ging om half 4 naar buiten om 20 minuten los te lopen, om daarna te ontbijten en te douchen, afgewisseld met toiletbezoek.

Leo was tijdens de taper dit keer niet ziek geworden, en na het verblijf van 3 dagen in Chicago inmiddels gewend aan de Amerikaanse tijdzone.

Robert Jan had al een aantal PR’s verbeterd in 2018. Zijn doel was dat ook op de marathon te doen. Nog mooier: doorbreken van de barrière van 15 km per uur, en daarmee te finishen binnen een tijd van 2:48:48.

Om 05:30 verlieten we het appartement. Op naar de metro, die ons naar het startgebied zou brengen. Op Michigan Avenue scheidden onze wegen. De jongens startten allen in corral A of B, zij moesten via de West Congress Parkway het startterrein betreden. Trix en ik startten in corral D, en moesten via E. van Buren Street – Gate 2 – ons toegang verschaffen. Amerika zou Amerika niet zijn als we ongecontroleerd het startterrein hadden kunnen betreden. Zowel onze bagage als wijzelf werden aan een grondige controle onderworpen. We hadden gelukkig al ons belastende materiaal thuisgelaten en zonder problemen konden we onze weg vervolgen: naar de WC, afgeven van onze spullen bij de Red Gear Check, nogmaals naar de WC, en nog een keer, en nog een keer. En toen naar startvak D. Naarmate het tijdstip van 07:30 naderbij kwam, werd het drukker en drukker, en ging steeds meer beschermende kleding uit. Koud was het niet, ongeveer 14 graden. De regen was opgehouden, en er stond niet veel wind. Het was de eerste keer dat ik met dit geavanceerde sporthorloge liep, ik maakte me meer zorgen of ik wel op het goede knopje zou drukken bij de start, of ik wel een GPS-signaal zou hebben, of ik wel de goede eenheden had ingesteld, en ga zo maar door. Op gegeven moment klonk door de luidsprekers een klassiek geschoolde vrouwenstem, die het volkslied, althans ik denk dat het het volkslied was, zong. Wonderschoon. Ik houd erg van opera. We hadden niet in de gaten dat inmiddels de marathon was begonnen. Om 07:37:52 begon die voor ons. Succes Trix, Succes Ella.

Trix zou vertrekken op een schema van 04:35 per km. Dat is te snel voor mij, ik liet haar lekker van me weglopen, en concentreerde me op mijn eigen wedstrijd. In mijn gedachten was ik reeds bij het 4K-punt, het 1e punt waar de supporters zouden staan. Gisterenavond hadden Rita en Christianne zich vol overgave gestort op een doeltreffend schema, waarbij met de verschillen in snelheid tussen alle lopers rekening was gehouden, en waarbij het voor henzelf ook haalbaar was om op tijd op de afgesproken plekken te zijn. Ik had het volste vertrouwen in de logistieke kwaliteiten van de dames.

We konden onze supporters niet missen. Hubert en Margot hadden zich uitgedost met fraaie oranje pruiken: Hubert een krullenkop, Margot lang steil haar. Rita had het Altis-masters jasje van Robert Jan aan. Christianne had, voor zover ik mij kan herinneren, niet iets speciaals aangetrokken, maar haar krachtige stemgeluid zou ertoe bijdragen dat je niet onopgemerkt aan haar voorbij kon gaan. De supporters zouden op 4, 21, 34 en 40 km langs het parkoers staan.

Na 2 km voel ik iets raars aan mijn voeten. Ik kijk naar beneden, en ooh nee … losse veter rechterschoen. Getverderrie. Voordat ik besluit wat te doen, hebben 2 fellow-runners mij er al op geattendeerd. “Yes, I know … thanks”, goed bedoeld, maar ik sta niet te wachten op goedbedoelde adviezen, die alleen maar mijn eigen onhandigheid benadrukken. Gênant, stom, ik schaam me rot, ik wil een rustig plekje opzoeken om de veters te strikken, maar dat is er niet. Ik stop om de veters vast te maken, die van mijn linkerschoen is inmiddels ook los. Ik mijn gedachten hoor ik Robert Jan al zeggen “Jammer, zo jammer Ella”. En het ergste van alles, hij heeft gelijk. Misschien moet ik nieuwe veters kopen, of nog beter, nieuwe schoenen: Angelique en Han hebben vast een goed advies voor me.

We schakelen over naar de andere lopers:

Robert Jan: Start – 30km

Gezien mijn doelstelling van 15km per uur was het schema makkelijk te onthouden: 04:00 per km, dus elke 5 km rond de 20 minuten. Dat ging prima en op km 30 was mijn doorkomst in 01:59:01, bijna een minuut marge.

Izaak: Start – 13 miles

Ik startte in vak B. Allereerst heb ik Marijn en Mark opgezocht, om samen te lopen. Na de start moest Mark al na 4 km een toilet opzoeken. Marijn had de neiging om te snel te lopen. Regelmatig moest ik hem afremmen. Rond de 13 mile moest hij afhaken, vanwege toenemende kramp. Alleen verder.

Leo: Start – 5km

Iets na half 8 begon ik aan de marathon, op het meest ambitieuze van de voorbereidende schema’s, waarmee ik had geëxperimenteerd: mee met de hazen van 03:10. Schrikken, toch wel een erg hoog aanvangstempo – de vele duurlopen waren een stuk langzamer gegaan dan 04:30 per km. Na 5 km kwam ik prima op stoom en waren de hazen gemakkelijk te volgen.

Izaak 14 miles – 35km

Mijn voeten werden steeds natter. Ik moest nu zelf het tempo van 04:08 per km vasthouden. Bij 35 km kwam Mark langszij. Ik kon hem niet volgen.

Hans 15 km

Doorkomst 01:05:55. Verwachte eindtijd 03:05. Wel last van ploppende oren, zoals in een vliegtuig. Een bezoek aan een medische post bracht geen verlichting. Hans besluit de marathon in een rustig tempo te vervolgen.

Leo 25 km

Langzamerhand toch aardig nat geworden van de regen kreeg ik het wat koud op buik en borst. En met name de kou op de buik is helaas voor mij geen goed teken: beginnende buikkramp op zo’n 25km resulterend in een stop van 2min in een Dixi rond 30km. Uiteraard waren de 03:10-hazen uit het zicht verdwenen maar uiteindelijk makkelijk weer het 4:30min tempo terug opgepakt en eigenlijk fijner dan met hazen verder gelopen – een stuk minder drukte en eindeloos veel lopers kunnen inhalen.

Ella 21 km

Ik weet dat de supporters hier ergens moeten staan. Ik sorteer voor naar links, en zoek koortsachtig naar een oranje krullenbol. Opeens springt Hubert uit het publiek naar voren, en geeft me een high-five. Ik loop hem bijna omver. Geweldig. Ik houd het nog wel vol tot 34km.

Robert Jan: 30km – 39km

Zoals iedere marathonloper weet, breekt dan het zwaarste gedeelte van de marathon aan, maar ook daar kon ik het beoogde tempo redelijk goed vasthouden, met slechts een licht verval rond km 39.

Hans 32km

Hij  realiseert zich dat een kwalificatie voor Boston er nog in zit. Een kleine versnelling volgt.

Angelique Finish (halve marathon)

Als we in de app kijken, zien we dat Angelique het laatst gesignaleerd is op het Half Marathon punt. Iemand die niet beter weet, zou kunnen denken dat zij nog altijd ronddoolt tussen dat punt en de finish. Gelukkig weten wij beter. Zij had vooraf besloten dat een halve marathon het hoogst haalbare was om op een verantwoorde manier te volgbrengen. Een mooie tijd: 01:58:47.

Ella 34km

En daar is Rita, in het jasje van Robert Jan. Wat heerlijk dat ze dit voor ons doen. Dit houdt ons op de been. Wat ik op dat moment nog niet weet, is dat Rita net zelf een sprintje heeft getrokken tussen het 40K en 34K-punt om zowel haar snelle Robert Jan als de wat langzamere Ella aan te moedigen. Wat een schat.

Co finish

De snelste van alle masters was Co. Zijn opmars gaat erg snel. Co finishte in een tijd van 02:45:25. Chapeau. Een verbetering van zijn PR met meer dan 5 minuten.

Robert Jan finish

Op het einde leek het zelfs mogelijk voor mij om onder de 02:48 te finishen, maar een fiks stuk tegenwind en een klimmetje tussen km 41 en 42 was toch wat te gortig. Met een mooie tijd van 2:48:01, verbeterde ik mijn PR van 2015 met ruim 1,5 minuut, en wist ik de 9e plaats in mijn categorie M50-54 (met 2568 deelnemers) te bemachtigen. Ook bleek na enig research van de finishlijst dat er slechts één persoon voor mij finishte die ouder was dan ik (dat was de winnaar van de 55+ – categorie). Dus ik was 2e in de (niet bestaande) 54+ categorie ;-).

Wat Robert Jan toen niet kon vermoeden, was dat de elektronische tijdsregistratie in gebreke was gebleven bij het vastleggen van zijn tussentijden op de 25, 35 en 40km. Na de race kreeg hij van de organisatie een mail met het verzoek om wat toelichting te geven. Jammer, zo jammer, Robert Jan. Wij hebben geen enkele reden te twijfelen aan jouw integriteit, maar ja, bewijs zoiets maar ‘s. [Robert Jan: Garmin/Strava en wat foto’s van Maratonfoto waren voldoende]

Gelukkig is inmiddels vastgesteld dat Robert Jan volkomen is ontheven van elke verdenking. Zijn status is gewijzigd van pending naar definite. Gelukkig. Welkom terug in de lijst, Robert Jan.

Paul finish

Paul is gefinisht in een tijd 02:54:59. Hij had sneller gewild, zijn PR willen aanscherpen. Helaas is dit niet gelukt.

Izaak finish

De laatste kilometers was het doorbijten. Ik heb een minuutje ingeleverd. Toch ben ik uitermate tevreden met mijn eindtijd: 2:56:42. Ik ben naar achteraf bleek, 3e geworden in mijn categorie. In de categorie deden 829 mannen mee.

Han Finish

Han finisht in 03:09:19. Gezien het feit dat hij niet fit aan de marathon begon, een prima prestatie.

Leo Finish

Ik ben gefinisht in een vrijwel vlak gelopen race in een nieuw PR van 03:11:59 met een prima gevoel. De volgend keer in Berlijn of Amsterdam ga ik, zonder Dixi-stop, onder 03:10 lopen.

Hans Finish

Dit is de 3e tijd, die ik loop ooit op de marathon: 03:16:21. Hiermee ben ik erg tevreden. Met deze tijd heb ik me gekwalificeerd voor Boston.

Trix finish

Trix loopt, na een teleurstellende ervaring op de marathon van Genève, een mooi PR. Een verbetering van haar tijd in Amsterdam 2017 met exact 5 minuten: 03:18:07. Trix finisht in categorie V30-34 als 113e van de in totaal 1436 vrouwen.

Ella 40km – finish

Vanaf mile 23 veranderden we van windrichting en koersten noord. Vanaf dat moment mocht ik aan de finish gaan denken. Mijn benen liepen hartstikke vol vanaf km 37, maar dat deerde me niet, ik kon nog een redelijk tempo handhaven en ben niet ingestort. Ik haalde zelfs nog andere lopers in. Bij 40km hoor ik een vreselijk gebrul. Links staan Margot en Christianne hun longen uit hun lijf te schreeuwen. Gelukkig net op tijd opgemerkt. Vlak voor km 42 nog een behoorlijk stijl stukje. En toen … finish in zicht. De finish: heerlijk moment. Ik heb me na de finish uitgebreid laten fotograferen. Mijn tijd: 03:33:21. Heel erg tevreden. Daarmee ben ik 2e geworden in mijn categorie van 395 deelnemers. Jammer dat er geen huldiging was, dan had ik naast Joan Benoit Samuelson op het podium gestaan. Deze dame was in 1985 winnares van de Chicago Marathon, winnares van de 1e olympische marathon voor vrouwen en houdster van het wereldrecord op de marathon van 1983 tot 1985. In de Chicago Tribune stond een stukje over haar: “She completed her first marathon in her 60s on Sunday, when she was targeting the age 60-plus record of 03:01:30. Though she missed that, Samuelson still won her age group by more than 20 minutes.” En dat was mijn tijd.

De tijden van de “Cliniclowns”, mooie prestaties:

Mark 02:54:28
Marijn 03:00:56
Marcel 03:56:11
Karin 04:30:19

Na de race, terug in  het appartement: Omhelzingen, felicitaties, lekkere taart. Warme douche. Veel appjes. De meesten van ons waren erg tevreden. En degenen die niet gepresteerd hebben wat ze voor ogen hadden, het uitlopen van een marathon is een heldendaad. En dat is een heerlijk gevoel. Er is altijd een verklaring voor een tegenvallende tijd. 42.195 km laten zich niet vooraf voor 100% regisseren. Als je de marathon uitloopt, dan ben je sowieso een held. Voor degenen die tevreden zijn, van harte. Voor de anderen, volgende keer beter, maar toch van harte.

Vanwege het eindigen bij de top-5 in de categorie krijgen Izaak en Ella over een paar weken een “Personalized engraved finisher medal”  toegestuurd.

En zo eindigt deze fantastische week. Ik sluit af met de woorden van Leo en Izaak.

Leo: Het was een mooie tijd in Chicago met een leuke groep Altis collega’s.

Izaak: Wat een rijkdom om een week met je Altis Masters loopvrienden naar Chicago te gaan en daar samen de Marathon te lopen. Iedereen met zijn eigen verhaal en doel. En natuurlijk niet te vergeten onze supporters, die ons er doorheen hebben gesleept. Bedankt, bedankt en nog eens bedankt!

Ik denk dat iedereen zich in deze woorden kan vinden. Gaan we naar Tokyo in 2020?

私はコーヒーを飲みます。私はコーヒーを飲みます。私はコーヒーを飲みます。私はコーヒーを飲みます。

(Vertaling: ik houd van goede koffie)