Ondanks dat het eind mei was, had het de hele week veel geregend en de temperatuur kwam amper boven de 10 graden uit. We hielden allemaal ons hart vast. Op deze zaterdag werden we echter wakker met een zonnetje! Elly ving ons, Mira, Ella en mij, op bij haar thuis met een lekker kopje koffie. Ook ging er extra koffie inclusief suiker in een bakje mee voor onderweg.

Heel ontspannen vertrokken we naar Bunschoten-Spakenburg. Onderweg zagen we Cees nog, die lekker sportief onderweg was naar de start op de fiets. Bij de inschrijving ontmoetten we de rest van ons team, de ‘Altis Masters girls’,: Eefke was er al en ook Thea die we bereid hadden gevonden de volle 50 km met ons mee te fietsen en ons uit de wind te houden.

In de kantine werden de startnummers 582 opgespeld en de (oranje!) Herzog-kousen aangetrokken. Wel nog even twijfelen over of het wel kon, gewoon in een hemdje lopen. Wordt dat niet te koud? We gingen toch voor 2 lagen, maar wel korte/geen mouwen. Ook was er nog tijd voor een laatste toiletbezoek. De rest van de dag moest dat in de vrije natuur. Elly was er klaar voor! Na ‘Succes!’ en ‘Zet ‘em op!’ werd het voor ons tijd om in de auto te stappen op weg naar het eerste wisselpunt.

Op de dijk stonden we lekker in het zonnetje en konden de lopers mooi aan zien komen vanuit de verte. Na een paar snelle mannen kwam Elly al in zicht: zij legde de eerste etappe van ruim 8 km af in 36’30” en was heel tevreden.

Elly:
‘Het leuke van zo’n loop is, dat ‘ie zo dicht bij huis is en je met zoveel lopers in het startvak staat die je kent. De start was door Bunschoten met veel bochten en stoepjes. Thea stond me net buiten het dorp op te wachten en dat is dan top als ze aanhaakt en aanmoedigt. Het was nog meer top dat zij voor mij met Mik Borsten praatte. Al snel liep hij achter me, evalueerde mijn loopstijl en kleding. Daarbij verwachtte hij ook nog dat ik hem antwoordde. Thea vond het wel grappig. Ik had een goed tempo en een andere loper vroeg of hij aan mocht haken. De eerste landweg draaiden we halverwege om en moesten we tegen de wind in boksen, Jammer genoeg bleven de mannen achter me lopen. Ik kon hen niet echt uit de wind houden, maar wel in hun tempo. Op de dijk bleef Mik maar kletsen achter me. Ongeveer een km voor het eind kon ik mijn tempo verhogen en raakte ik de mannen kwijt. Thea moedigde me vanaf de weg aan en zat duidelijk te genieten op haar fiets. Dank aan Thea, want ik had een super mooie tijd toen ik over de eerste etappelijn kwam.’

Thea:
‘Ik had inderdaad wel lol in kletskous Mik, vooral toen ‘ie zei dat hij er nog spijt van ging krijgen dat ie het tempo van Elly had proberen te volgen. En natuurlijk dat ze uiteindelijk al die meelopende mannen er op het eind uitliep.’

Mira stond al klaar om meteen het ‘stokje’ van haar over te nemen. Met wind in de rug vervolgde zij haar weg over de dijk.

Mira:
‘De wind mee was van korte duur. Bij de eerste weg naar links kreeg ik tegenwind en merkte ik dat het toch wel warm was. Het was prettig dat Thea meefietste, spraakzaam was ik niet maar dat vond zij geen probleem 🙂 De tweede etappe is een mooi stuk dat langs het water en door “het groen” gaat. Tijdens het laatste deel van deze etappe kon ik in de verte de wachtende lopers al zien staan. Het duurde nog wel even voordat ik er echt aankwam. Met een eindsprint omhoog was ik blij om Eefke te zien en dat zij de derde etappe in ging.’

Op weer naar het volgende wisselpunt waar het alweer een drukte van belang was. We hadden wel het geluk, dat we in de voorhoede liepen en dus steeds eerste keus hadden bij het parkeren. Steeds wel weer gezellig om iedereen weer te zien en ook lopers van andere teams aan te kunnen moedigen. Toen ze er bijna 9,5 km op hadden zitten, zagen we Thea voorop op de fiets met het oranje van Mira er vlak achter. Het laatste stuk van deze etappe ging langs het water met bij het wisselpunt nog een kort klimmetje en wisselen op de dijk. Eefke was er helemaal klaar voor en had er zin in! De dames van het wedstrijdteam van AV Triathlon gingen nog steeds als een speer. We zagen wel in, dat we die niet konden bijbenen, al deden we nog zo ons best. Zij waren echt een maatje te groot voor ons. Ze waren dan ook gemiddeld zo’n 20 jaar jonger…Dus wij gingen voor de tweede plaats. Daarvoor zouden we alles op alles zetten.

Omdat we naar het volgende wisselpunt over de weg naast de dijk reden, konden we Eefke nog even aanmoedigen vanuit de auto en hadden we een stukje verder zelfs de mogelijkheid nog even uit te stappen. Ze zwaaide zelfverzekerd ten teken dat het lekker liep.

Eefke:
‘De beruchte 3e etappe waar veel lopers tegenop zien, was mij op het lijf geschreven. Ruim 9 km wind tegen langs het water en tot slot de Stichtse brug over. Ruim 40’ genieten was het!’

Na 9,21 km zat ook Eefke’s etappe erop en mocht Ella haar loopkwaliteiten laten zien.

Ella:
‘Ik had tegen Thea gezegd: ‘Begin maar met 13km per uur’. Te voorzichtig. Ik voerde het tempo op. Dat ging goed. In het aangename gezelschap van Thea vlogen de kilometers en de minuten voorbij, en zelfs op de lange rechte stukken kon zij mij genoeg afleiding bieden om niet het lood in de schoenen te voelen. In de verte liep een loopster. Stilletjes stelde ik me tot doel haar in te halen. Dat viel niet mee. Zij was behoorlijk snel. Maar uiteindelijk had ik haar te pakken. Vlak voor het einde dreigde ik zelf te worden ingehaald. Maar dat liet ik niet gebeuren. Even een tandje bijschakelen. Dat kan wel met nog minder dan 1000m te gaan. Met volle vaart stoof ik over de brug om Paulien aan te tikken.’

Op de kille winderige brug over Eem was het laatste wisselpunt. Als de brug open gaat, mag de loper van etappe 4 aan de ene kant van de brug stoppen en krijgt de loper van de slotetappe dit door, zodat hij/zij kan starten.

Paulien:
‘Toen Ella met ruim 14km in de benen om de bocht kwam, was de brug gewoon dicht, dus kon ik van start gaan met de laatste etappe. Het waaide nog steeds behoorlijk, maar ik had er niet echt last van. De wind kwam van linksvoor en ik kon ook een beetje achter Thea lopen. Het tempo zat er meteen goed in. Met kilometer in ongeveer 4’30” liep ik zeer constant. De route meanderde eerst mee langs de Eem en ging toen over de keitjes van Eemdijk. Er was een drankpost onderweg, maar op zo’n afstand is dat voor mij niet echt nodig. ‘Dat kost me alleen maar tijd,’ dacht ik nog. Wel heb ik een spons over mijn gezicht gehaald en in mijn nek voor een beetje verkoeling. We liepen Eemdijk weer uit en na bijna 6 km gingen we de dijk weer op langs het Eemmeer. Toen kreeg ik iets meer wind in de rug, maar daardoor werd het ook meteen een stuk warmer. Ik liet me daardoor niet uit het veld slaan en dacht ‘Kom op! Een tandje erbij kan nog wel.’ Mijn kilometertijd ging naar 4’19” en ook de volgende km lukte me in die tijd. En toen waren we er bijna. De huizen van Spakenburg kwamen in zicht. Marijn en Sicco stonden bij hun auto en moedigden me uit volle borst aan: ‘Kom op! Zet door! Je bent er bijna!’ Om de bocht stond de rest van het team al klaar en samen met Mira, Eefke, Ella en Elly kon ik er nog een flinke eindsprint uitpersen toen ik onder de groene boog doorliep.’

Toen was het wachten op de prijsuitreiking. De bekers stonden al klaar en ook de Spakenburgse harten lagen met smart op ons te wachten. Maar zoals we al verwacht hadden, ging die koek aan onze neus voorbij: tevreden met de tweede plaats van de damesteams poseerden we voor de fotograaf met onze beker. Gelukkig konden we meesnoepen van de koek van een van de andere Altis Masters-teams 😉 Tevreden keken we terug op een zeer geslaagde sportieve dag van een team dat aan elkaar gewaagd is. Volgend jaar weer?

Paulien