(verslag: Frans Rinsema)

Onbarmhartig bescheen de zon de flanken van de Galgenberg. Het crossseizoen, dat normaal gesproken koud, nat en blubberig moest zijn, kende een zomers einde. Niet zo vreemd dus dat velen zich een weg omhoog wisten te klauteren naar het Amersfoorts hoogtepunt. En onder hen 8 Altis Masters, elk met eigen ambities en al dan niet verwachtingsvol. De Nachwuchs verzorgde het voorprogramma, en met succes. Giann van de Mast 2e bij de C-pupillen, broer Jarik winnaar bij de A-pupillen. Maartje en Karlijn Rinsema lieten goede prestaties zien in hun categorieën.

Langzaam steeg de spanning voor de start van de cross. Eerst maar even het parkoers verkennen. De parkoersbouwer had goed zijn best gedaan om gebruik te maken van de natuurlijke hoogteverschillen in het parkoers. Het zou best wel eens lastig kunnen worden om vlak te blijven lopen. En al lopende sloeg de twijfel toe: wel of geen spikes, zijn trailschoenen de beste optie, wedstrijdschoen of trainingsschoen? En let op al die boomwortels. Één ding stond wel vast: korte broek en singlet aan! En de meisjes een rokje.

Naast de spanning steeg ook de temperatuur zodat opwarmen weinig problemen gaf. Voorzichtig keek iedereen om zich: hoe oud is …? Zit ie nu wel of niet in mijn categorie? Oei, Aart Stigter, daar gaan de winstkansen van Izaak. Waarom is er geen 45+ categorie voor vrouwen? En ook de bekende excuses kwamen boven drijven. ‘Net griep gehad’, ‘ik zie het als een goede training’, ‘gisteren verjaardagsfeestje’, ‘stond al wel 3x op een podium dit jaar, maar ben nog aan het terugkomen van een blessure’: met alle nachtvorsten van de afgelopen week lagen de korreltjes zout voor het oprapen.

Op het heetst van de dag viel het startschot van een zware wedstrijd, 6,6 km voor de meisjes, 8,8 voor de jongetjes. Continu op en af, weinig ruimte voor herstel. En dan toch hard weggaan hè? Ik zelf bevond me een halve ronde in het gezelschap van Jeroen Verboom en Aart Stigter. Een beetje boven mijn stand, dus laat maar lopen. Om vervolgens ergens in een niemandsland terecht te komen, chasse patate dus. De aanmoedigingen van Milou, Oscar en Cees waren een welkome afleiding en hielden de gang er bij mij in. Ergens in de verte wandelde Robin, dichterbij gekomen zag ik de bruine vegen en rode vlekken op zijn armen en benen. Je laatste wedstrijd als 40-plusser zo eindigen is jammer.

Geen idee wie naast Marijn de andere snelle 45-plussers waren, maar bij mijn finish kondigde Martijn aan dat ‘Frans straks zeker op het podium terugzien’. Ach ja, ben dit jaar niet anders gewend. Bij die finish werd ik herenigd met mijn 2 minuten eerder gefinishte echtgenote. Ontevreden, ze had 2 minuten sneller willen lopen. Mira was al eerder binnen, had lekker gelopen. Een minuutje na mij kwamen the baldies, geheel in stijl met 4 prachtige oranje-blauwe Salomons. Mark moest vervolgens toegeven dat griep inderdaad niet gunstig is voor je vorm, Luc was tevreden maar ook tamelijk kapot.

En ja, dan de prijsuitreiking met wellicht een staartje? Geen prijzen bij de meisjes, ook niet bij de jonkies onder de 45. Frans wint de 45+ en weerstaat de opgelegde druk. Izaak zoals verwacht 2e 55+. En Marijn? Die kwam niet in de uitslag voor! Dat bleek pas ’s avonds, dus afwachten wat de organisatie met zijn protest doet. Ik heb altijd al met Marijn op het podium willen staan, en nu is die kans mij ontnomen. De enige smet op een prachtig loopmiddagje.