Als je een half jaar van te voren bedenkt dat je in Spanje op het EK indoor een paar afstanden wilt gaan doen, heb je eigenlijk geen idee waar je aan begint. Je weet welke afstanden je moet lopen, maar wat de sfeer en de gevoelens zijn is niet te voor spellen.

We kwamen twee dagen voor de aanvang van het toernooi aan in San Sebastian. Hotel was snel gevonden en het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk naar het stadion waar het allemaal zou gebeuren. Het sportcomplex Anoeta is een overdekt wielerstadion waar net als in Apeldoorn het indoor atletiek wordt georganiseerd. Het terrein kent ook een voetbalstadion en een outdoor atletiekbaan.

Daar aangekomen was er nog geen leven te bekennen. Geen borden, vlaggen of mensen die verraden dat er een EK indoor zou plaats vinden. Ik was natuurlijk veel te vroeg op zoek naar de bali waar ik mij moest melden. Een half uur later vond ik iemand in de sporthal die mij vertelde dat de inschrijving pas maandag begint. Het was pas zaterdag. De twee dagen werde gevuld met het bezichtigen van de mooie stad en luieren op het strand.

Zo ongeduldig als ik ben stond ik maandagochtend voor de opening al te wachten. Ik was overigens niet de enige, want er stond inmiddels een wachtrij van ruim een uur voordat ik me kon inschrijven. ’s avonds was de opening van het toernooi lees: een uur lang brabbelen voor bobo’s.

Dinsdag begon het dan eindelijk, de 400M stond op het programma. Ik mocht in de eerste serie starten en in de callroom zag ik voor het eerst mijn tegenstanders. Allemaal afgetrainde 50+’ers, ik voelde me dik en zwaar toen ik ze zag staan. Een Duitser, Spanjaard, Rus, Fransman, Brit en een dikke Hollander… een mooi stel. Strakke gezichten en buiken en sterk gespierde bovenbenen. Ik maakte nog een grapje “wie wint trakteert op MC Donalds”, maar geloof dat het in de verkeerde smaak viel ;), niemand vertrok een spier.

Ik ben geen sprinter en kan dus niks met startblokken. Dat hoefde ook niet gelukkig. On your mark, ready, pang en weg waren ze. Ik stond in baan 2 en zag ze allemaal voor me weg rennen. Hoe ik ook mijn best deed, het leek als of mijn benen in een ander tijdperk zaten. Het was maar 400 meter maar het voelde als 5KM zo zwaar. In 63 seconden kwam ik als laatste over de streep, maar 7 seconden langzamer dan de winnaar 😉 Kansloos dus maar heel gaaf om mee te mogen maken.

Beetje teleurgesteld was ik wel, omdat ik had gedacht een PR te kunnen lopen, helaas, daar ging de P van Prestatie. De rest van de dag heb ik top atletiek gezien. Het is prachtige om te zien dat op alle leeftijden competitie wordt bedreven . Vrouwen verspringen 70+, 60 meter sprint mannen 80+, maar ook 35+. Alles op het scherpst van de snede. Als je dan bedenkt dat, net als ik zelf, ook zij vele uren hebben getraind en elkaar hier proberen te snel af te zijn. Prachtig!

Ik was donderdag pas weer aan de beurt voor mijn serie 800M. Veel tijd dus om te trainen, te supporteren en de stad te bezichtigen. Trainen deed ik ’s ochtends in de stad. Ik liep richting de boulevard en weer terug. Wat mij op viel was dat veel bewoners een sport beoefenen. Hardlopers (voorvoetlanders) maar ook fietsen en steppen of zelf skeeleren en snel wandelen. Misschien heeft het niks met elkaar te maken, maar mensen met overgewicht heb ik niet gezien! Soms was de training op de baan buiten, dat was gezellig. Alle nationaliteiten en leeftijden deden daar hun rondjes. Als ik dan in tegengestelde richting ging lopen kwam ik ze steeds tegen. Veel goed bedoelde grapjes kwamen niet over. Een “derde keer trakteren” en “hè heb ik jou al eerder gezien!” deed ze niks. Soms als je gelijke tempo’s liep kwam er wel een verhaal of een goed gesprek over trainingen en het weer. Maar vooral over de passie voor de atletiek.

Donderdag was ik vroeg in de callroom. Ik liep in de 5de en laatste serie. Veel Spanjaarden waren er op dit onderdeel. Ik had net ervoor een aantal series met Nederlanders gezien en dat inspireerde me. Als ik dan bedenk hoe dat er van boven uitziet als je daar beneden op de baan loopt. In mijn serie zaten ook 3 spanjolen. Mijn doel was een PR. Ik moest daarvoor wel 2 van de 3 Spanjaarden voor blijven, zo had ik uitgedacht, de tijden van het seizoen stonden aangegeven op de serie formulieren, aldus geschiedde. Gelukkig geen gedoe met startblokken maar lekker naast elkaar. Weer baan 2, past zeker bij de tijden die ik loop. Het startschot kwam laat en bijna was ik vals geweest. De eerste ronde was een makkie en ik dacht als het zo door gaat ben ik tevreden. In gedachten had ik natuurlijk het NK waar het ook de eerste 2 rondjes goed te doen was.

Na de eerste doorkomst schiet de Spanjaard weg en laat iedereen schrikken. Er wordt aangezet en ik kan mee. Ik lig op de 4de positie en de eerste bocht zit er weer bijna op. Met nog zo’n 300M te gaan, in het einde in de bocht loop ik op iemand z’n hakken. Ik wil blijkbaar al te snel. Dan word de laatste ronde ingezet en vier man rent heel hard bij mij weg. Ik zet aan en gelukkig lukt het om te versnellen. Met een PR kom ik over de finish. Top! Dat voelt stoer. Helaas niet door naar de volgende ronde! Jammer dat je zo lang moet wachten totdat je zelf mag lopen, maar kijken is ook mooi. Nederlanders die medailles pakken en wereldrecords springen. Af en toe bij de Nederlanders een praatje maken in het Holland House (geen Heineken gelukkig) en veel met leeftijd genoten praten en dollen over de gedeelde passie. Dat is eigenlijk wel een van de mooiste dingen. Met George, een Brit alvast de zondag door genomen.

Zondag was de dag van de cross country. Een cross op een drassig grasveld rond de paarden racebaan in een nabij gelegen dorpje. George was er ook. “Hey Willem, ready?” “As i will ever be George.” Er was op de eerste dag besloten om zonder chip te crossen omdat de matten die de tijd registreren in de modder zouden zakken. Nu was het weer zonnig en al een paar dagen droog dus op het laatste moment werd besloten om toch met een chip te gaan crossen. Iedereen moest zich melden bij een loketje, 300 man door een gaatje van 30 x 30 cm. Maar zoals het op z’n Spaans meestal gaat, is het eerst doen en dan denken. Tafels werden buiten neergezet en ingedeeld in leeftijd. Dat ging redelijk snel.

De 80 plussers kwamen als eerste in het veld. Er werd best nog redelijk hard gelopen. In de achterhoede zat een 86 jarige Rus, witte baard en lang grijs haar, beetje voorovergebogen kwam hij langs de tribune en onder luid applaus ging hij steeds beter lopen! In z’n laatste passage leek het of hij een ere rondje liep na het behalen van een wereldrecord! Zwaaien en juichen met een brede lach. Meedoen was voor hem blijkbaar ook geweldig. Om kwart over 11 moest ik naar de callroom om vervolgens op een afgezet stukje gras te wachten om naar de start te mogen. Beetje zenuwachtig liep ik heen en weer om zo iets van ontspanning in het lijf te krijgen. Tegen een boom in het zonnetje zat een ontspannen atleet “gaat het lukken vandaag Willem?” “Jij bent een Belg?” We raakten even in gesprek en de vraag was wie de snelste van ons zou zijn. De jury riep ons naar de start en ik kijk zoals altijd nog even naar mn vriendin die weer geduldig op de tribune heeft plaats genomen. Ik krijg de veel zeggende glimlach. Ok, ik sta op het EK cross, de zon schijnt en de liefde van mijn leven lacht naar mij. Kan het nog mooier?

Pang, we zijn weg. Eerst een kort rondje en dan 2 lange ronden. Oefff wat is dat gras drassig, je zakt ongeveer 2 centimeter weg. Ik loop na het korte rondje nog in de voorste groep en voel dat ik niet echt hard weg ging. Halverwege de eerste grote ronde wordt al duidelijk wie één, twee en drie worden. Ik ploeter door en houd aardig tempo, onderweg aangemoedigd door mensen die ik heb leren kennen, maar bij de eerste drie hoor ik niet. “”Ale ale” en “come on” tot “venga venga”. In de laatste 200 meter voor de tribunes haal ik nog wat mensen in en finish als 25e in 19 minuten nog wat. Ik ben George en mijn Belgische vriend Luc voor gebleven, een prestatie op zich. Met Luc heb ik heel lang na de wedstrijd nog gesproken. Voor wie zijn geschiedenis kent, Luc Wagenman (2.13 op de Marathon) mooie verhalen. Ik heb hem uitgenodigd voor de eerst volgende Amersfoortse bergcross.

Hierna zijn we in de auto gestapt op weg naar huis. Onderweg was ik al druk met het huiswerk dat ik hieruit haal, harder en beter trainen.  Ik kijk terug op een geweldig avontuur en ga het zeker nog eens doen.

Willem