Amsterdam marathon 18 oktober 2015

 

We hebben op de zondagochtend van de marathon afgesproken om mee te rijden met de andere lopers van de Mastersgroep. Izaak, Robert Jan, Mark van Hoorn plus aanhang, Anja, mijn vriendin Christianne, mijn broer Timo en ik zijn verdeeld over twee auto’s.

We arriveren rond 8.15 uur in Amsterdam bij het Frans Otten Stadion waar we rustig kunnen omkleden en ons op kunnen maken voor het grote avontuur. Erg fijn dat we dankzij Mark van deze locatie gebruik kunnen maken. Om 8.45 uur besluiten we om naar het olympisch stadion toe te lopen. Gelukkig is het niet te warm (9⁰C) en er staat bijna geen wind.

In het gedrang naar het olympisch stadion raak ik Mark, Izaak en Robert Jan kwijt. Ik zeg mijn vriendin en broer gedag en loop het stadion binnen. Ik ga naar het gele startvak, wat nog opvallend rustig is. Ik spreek nog wat met Frank en we wensen elkaar succes.

De start; het is begonnen. Ik probeer het tempo op te pakken zoals ik dat gepland heb, ongeveer 4.10 min/km. De eerste 5 kilometer is het erg dringen en ik kom door in ongeveer 21 minuten, ietsje beneden mijn streeftempo. Op 6 kilometer zie ik Christianne en mijn broer Timo staan wat een enorme kick geeft. We lopen een lusje en ik kom ze weer tegen op km 9. Bij 10 km neem ik mijn eerste gelletje. De tussentijd is nu 20.21 en het tempo voelt comfortabel aan. Bij het 12 km punt zie ik mijn ouders en schoonouders staan en ik neem een bidonnetje met sportdrank aan.

Vanaf ongeveer 14 km lopen we langs de Amstel. Ik zie aan de andere kant de topatleten al weer terug komen. Bij 15 km lig ik nog steeds strak op schema (20.27 min). Bij het 19 km punt keren we om en lopen langs de andere kant van de Amstel. Op 20 km neem ik nog een gelletje. Vlak voor het halve marathon punt staat Ton Duits aan te moedigen. Halverwege kom ik door in 1.27.06. Ietsje sneller dan gedacht maar het voelt nog steeds comfortabel. Ik denk aan wat nog komen gaat en dat het venijn in de staart zit.

Vlak nadat we weer weggelopen zijn van de Amstel kom ik een brug onderdoor waar heel veel juichende mensen staan. Ik krijg kippenvel en ik voel ontroering op komen. Zijn deze mensen echt allemaal voor de hardlopers gekomen? Ik bal mijn vuist, juich en prijs mezelf dat het nog steeds goed gaat.

Vlak erna kom ik wederom Christianne, Timo, mijn goede vriend Reno en mijn schoonouders tegen. Ook zij weten mij te ontroeren en ik zwaai en zeg dat het goed gaat.

Het 30 kilometer punt komt in zicht; 2.03.27 uur. Tot nu toe zit ik ruim op een tijd onder de drie uur! Tijd voor wederom een gelletje om het te vieren. Op 32 km staan opnieuw mijn ouders en ik zeg ze dat ik waarschijnlijk 2.55 uur kan lopen!

De benen worden steeds zwaarder maar het tempo blijft gelukkig nog constant. Op 36 km zit een venijnig tunneltje wat aanvoelt alsof de Mount Everest beklommen moet worden. Bij het 37 km punt zie ik mijn schoonzus met aanhang en de buren mij aanmoedigen. Erg leuk dat veel mensen speciaal voor mij komen kijken. Tussen de 35-40 km is het 5-kilometer tempo ietsje teruggezakt naar 21.21 min. Waarschijnlijk door de bruggetjes die beklommen moeten worden.

Net voorbij de 38 km komen we het Vondelpark weer in. De benen voelen steeds zwaarder worden en tot overmaat van ramp voel ik flinke steken in mijn zij opkomen. Nog even doorbijtend zie ik het olympisch stadion alweer. Ik loop de poort door en ik kan de finish nu zien. Wat een kick geeft het om hier te mogen lopen. Ik passeer de finish, stop mijn GPS-horloge en zie een tijd van 2.55.09 staan!

Ik raak ontroerd en moet huilen. Het is me toch gelukt! Na de finish zie ik Rik Wolswinkel en hij feliciteert mij met mijn tijd. Mijn familie en vrienden zitten in het stadion. Ik steek mijn beide handen op ten teken dat ik 2.55 heb gelopen! We zien elkaar na het stadion en ik val hun in de armen. Wederom moet ik huilen van blijdschap.

Terug in het Frans Otten stadion feliciteer ik Mark van Hoorn, Robert Jan de Kraker en Izaak de Bruijne met het behalen van PR-en geweldige eindtijden.

Super tevreden met mijn tijd onder de 3 uur besluiten we om terug naar huis te gaan.

Paul Brundel